من و دخترکم و این روزها ...

یه چند وقتیه، ینی چند ماهی هست که وقتی دختر کوچولومو روی زانوام میشونم و مشغول شونه کردن موهای نرم و قشنگش که الان دیگه تا زیر کتفش میرسن میشم، یاد یه مادر میافتم، مهربونترین مادر، بهترین مادر. توی ذهنم مجسم میشه مادری که میدونه داره برای آخرین بار موهای دخترکشو شونه میکنه........ ، بعد فکر میکنم به اینکه حس اون مادر و دختر توی اون لحظه چقدر با هم متفاوته؛ دخترک خوشحاله، چون فکر میکنه که حال مامانش خوب شده که که حالا خودش داره موهای اونو شونه میکنه، ..... اما مادر، حس مادر، مهربانترین مادری که میدونه این آخرین باریه که داره موهای دخترکشو شونه میکنه، آخرین فرصت برای در آغوش گرفتن و نوازش کردن و بوسیدن و بوییدن دخترکش، ............... نمیدونم!

بعد خیلی وقتا اشکام جاری میشن و با خودم زمزمه میکنم:

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها وَ سِرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحَاطَ بِهِ عِلْمُکَ

خیلی وقت بود که میخواستم این مطلب و این حسم رو بنویسم، اما انقدر برای خودم سوزناک بود که گفتم بذارم تو محرم بنویسمش.

این روزا اما .......  

زیاد به پاهای نرم و نازک دختر کوچولوم نگاه میکنم، ........... ناخودآگاه تصور میکنم اگه این پاهای کوچیک و ظریف تاول بزنه، چجوری میشه؟ 

الا لعنــة الله علـــى القــوم الظــالمیـــن 

و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون